Plastyka wędzidełka wargi i języka za pomocą lasera 

Wędzidełka warg i języka to pasma tkanki łączące wargę lub język z wyrostkiem zębodołowym.
Wędzidełko może być przyczepione nieprawidłowo, wiążą się z tym nierzadko nieprawidłowości takie jak: wędzidełka położone zbyt blisko zębów, zbyt krótkie lub grube. Nie prawidłowy przyczep lub zbyt krótkie wędzidełko, może mieć szkodliwy wpływ na przyzębie, estetykę uzębienia, ustawienie zębów czy utrzymanie protez ruchomych. U dzieci plastyka wędzidełka języka pozwala na uzyskanie prawidłowej ruchomości języka oraz zapobieganie rozwojowi i utrwalania wad wymowy. 

Dzięki zastosowaniu nowoczesnego lasera zabieg chirurgiczny przebiegają niemal bezboleśnie, bezkrwawo, a gojenie jest lepiej znoszone przez pacjentów.

Operacyjne usunięcie zęba mądrości

Jest to zabieg dotyczący zębów, które ze względu na swoje położenie (np. blokowanie przez inne zęby, nieprawidłowy kierunek wzrostu) pozostały w kości nie będąc widocznymi w jamie ustnej. Problem ten najczęściej dotyczy zębów mądrości (ósemek), oraz kłów w szczęce, a także zębów dodatkowych, nadliczbowych oraz zawiązków zębów stałych u dzieci i młodzieży.

Operacyjne usuniecie zęba jest zabiegiem bardziej skomplikowanym, niż "zwykła ekstrakcja". Wymaga zdecydowanie więcej czasu i doświadczenia lekarza.

Wskazaniem do usunięcia zębów zatrzymanych, są nawracające stany zapalne, przewidywane działania ortodontyczne lub protetyczne, rozwijające się wewnątrzkostne torbiele zębopochodne, jak również ucisk na zęby sąsiednie, powodujący możliwość resorpcji ich korzeni oraz próchnicę zębów.

Zabieg usunięcia zęba zatrzymanego należy starannie zaplanować. Należy dokładnie określić położenie zęba, tak, aby działania prowadzące do jego ekstrakcji nie spowodowały destrukcji struktur otaczających-zniszczenia zębów sąsiednich, uszkodzenia dużych naczyń krwionośnych oraz nerwów. Niezbędny jest pantomogram lub w bardziej skomplikowanych przypadkach tomografia (CBCT).

Należy jednak pamiętać, że zabieg usunięcia zęba zatrzymanego, jest procedurą trudną, zawsze obarczoną większą ilością możliwych powikłań, ze względu na nietypowe usytuowanie zęba, oraz mogące wystąpić nieprzewidziane trudności śródzabiegowe.

Ze względu na znaczną skalę trudności zabiegu, operacyjne usunięcie zęba powinien wykonywać specjalista chirurg, z dużym doświadczeniem klinicznym. 

Do najczęstszych powikłań podczas ekstrakcji zębów zatrzymanych należą:

• uszkodzenie nerwu zębodołowego dolnego podczas usuwania dolnych ósemek,
• perforacja zatoki szczękowej podczas usuwania górnych ósemek,
• powstanie przetoki ustno-nosowej podczas usuwania trójek górnych,
• uszkodzenie koron i korzeni zębów sąsiednich, skutkujące ich np. obumarciem.
• niedoczulica wargi dolnej i/lub języka trwała lub przejściowa

Operacyjne odsłonięcie zęba zatrzymanego

Zabieg dotyczy w większości przypadków kłów. Zaburzenia wyżynania spowodowane nieprawidłowym kierunkiem położenia zawiązka zęba, zbyt małą szerokością szczęki lub urazem w wieku dziecięcym, powoduje konieczność ortodontycznego wprowadzenia zęba do łuku. Zabieg wykonywany jest w znieczuleniu, polega na określeniu położenia zęba na podstawie diagnostyki radiologicznej, a następnie chirurgicznym odsłonięciu ("odnalezieniu go") i przyklejeniu zamka ortodontycznego. Dzięki siłom ortodontycznym ząb taki ma szansę po około 15-24 miesiącach znaleźć się w prawidłowej pozycji łuku zębowego.

Nie w każdym jednak przypadku możliwe jest sprowadzenie zęba zatrzymanego do łuku zębowego. Uwarunkowania anatomiczne, niekorzystne położenie zęba zatrzymanego w stosunku do zębów sąsiednich, może doprowadzić podczas próby jego ustawienia na prawidłowej pozycji, do resorpcji ( zaniku ) korzeni tych zębów. Wyklucza to celowość zastosowania procedury leczenia ortodontycznego zakładającego sprowadzenie zęba zatrzymanego do łuku zębowego. W ograniczonych przypadkach zęby zatrzymane nie poddają się siłom ortodontycznym, pozostając w retencji. W przypadku gdy sprowadzenie zęba zatrzymanego do łuku zębowego jest zbyt ryzykowne dla zębów sąsiednich, lub gdy działania chirurgiczno-ortodontyczne nie przynoszą pożądanych efektów, wskazane jest usunięcie zęba zatrzymanego.

Usuwanie torbieli kości szczęk

Torbiel to jamisty twór wypełniony treścią o różnej spoistości. Torbiele mogą tworzyć się w kościach i tkankach miękkich. 

Torbiel korzeniowa występująca w tkance kostnej szczęki lub żuchwy wywołana jest przewlekłym zapaleniem tkanek okołowierzchołkowych zęba. Jest to najczęściej spotykana torbiel obszaru twarzoczaszki.

Objawy:
W początkowym okresie torbiel korzeniowa rozwija się bezobjawowo. Wykrycie zmiany we wczesnym etapie zwykle następuje przypadkowo podczas badania RTG. W późniejszym etapie, w miarę wzrostu torbieli może pojawić się wewnątrzustne wygórowanie na szczęce lub żuchwie. W stanie zapalnym torbiel może dawać silne dolegliwości bólowe okolicy twarzoczaszki.

Leczeniem z wyboru jest operacyjne usunięcie. Torbiele nie leczone osiągają duże rozmiary, powodując ucisk na sąsiednie tkanki, co prowadzić może do różnych stanów patologicznych oraz powikłań. Zabieg wykonywany jest w znieczuleniu miejscowym. Operacje wyłuszczenia torbieli zwykle łączy się z resekcją korzenia zęba przyczynowego, względnie z jego ekstrakcją. Ubytek kostny powstały po wyłuszczeniu torbieli wypełnia się materiałem kościozastępczym a wyciętą zmianę podaje się rutynowo badaniu histopatologicznemu w celu wykluczenia zmiany nowotworowej

Resekcja wierzchołka korzenia zęba

 Leczenie endodontyczne (kanałowe) jest obciążone dużym ryzykiem powikłań wczesnych (podczas przeprowadzania leczenia) i odległych (kilka miesięcy lub lat po przeprowadzonym leczeniu). Do najczęściej występujących powikłań wczesnych, będących wskazaniem do zabiegu resekcji wierzchołka korzenia zęba należą:

• złamanie narzędzia w kanale korzeniowym,
• przepchnięcie materiału wypełniającego poza wierzchołek zęba, powodujące silne dolegliwości bólowe,
• niedopełnienie kanału korzeniowego na całej jego długości,
• brak możliwości udrożnienia kanału korzeniowego aż do wierzchołka korzenia zęba.

Zmiany te mogą w różnym czasie skutkować odległymi powikłaniami takimi jak: ziarniniaki, torbiele i ropnie okołowierzchołkowe. 

Gdy nie ma możliwości ponownego leczenia kanałowego (tzw. zabiegu reendo) lub zmiany okołowierzchołkowe nie poddają się takiemu leczeniu, jedyną słuszną terapią jest zabieg resekcji wierzchołka korzenia zęba .

Wskazaniem do zabiegu są:

• zmiany zapalne przy wierzchołku korzenia zęba (ziarniniaki, torbiele) których nie można wyleczyć poprzez leczenie kanałowe
• złamane narzędzia endodontyczne w okolicy przywierzchołkowej
• perforacja w okolicy wierzchołka korzenia zęba w czasie leczenia endodontycznego  
• złamanie przywierzchołkowej części korzenia zęba

Wskazaniem do resekcji wierzchołka korzenia zęba są także zęby na których wykonane jest estetyczne i funkcjonalne uzupełnienie protetyczne w postaci wkładu koronowo-korzeniowego i korony protetycznej, a w okolicy wierzchołka korzenia zęba, powstała zmiana zapalna, niemożliwa do leczenia w inny sposób.

Zabieg wykonuje się w znieczuleniu miejscowym. Resekcja wierzchołka korzenia zęba polega na odcięciu wierzchołka korzenia zęba z równoczesnym usunięciem zmian zapalnych. 

Korzeń po wykonanym zabiegu resekcji wstecznie zabezpiecza się preparatami mineralnymi. 

Zabieg ten w większości przypadków pozwala na uratowanie zęba przed usunięciem (skuteczny w ok. 95%).

Resekcję wierzchołka korzenia zęba możemy wykonać w większości zębów stałych.
Przeciwwskazania do resekcji korzenia:

• rozległe zmiany zapalne obejmujące znaczną część korzenia
  
• zaawansowana choroba przyzębie (paradontoza)
  
• zęby mleczne
  
• choroby układowe i narządowe (m.in. cukrzyca, choroby nerek)