Implanty dentystyczne mają dużą przewagę w porównaniu z tradycyjnymi koronami i mostami.

Sześć powodów, dla których warto rozważyć użycie implantów zamiast innych rozwiązań

• Wyglądają, funkcjonują i są odczuwane jak prawdziwe zęby
• Nie trzeba zeszlifowywać zdrowych zębów, by przymocować do nich implanty
• Zakotwiczenie implantów dentystycznych w kości szczęki stymuluje tkankę kostną i dziąsła, zapewniając atrakcyjne, estetyczne rezultaty, jednocześnie pomagając zachować kształt twarzy
• Implanty dentystyczne nie wymagają żadnych klejów do utrzymania nowych zębów we właściwym miejscu
• Eliminują dyskomfort i uczucie niepewności związane z luźnymi, źle dopasowanymi protezami
• Otrzymujesz stabilne i stałe sztuczne zęby

Czy implant się przyjmie?

97% ZABIEGÓW WSZCZEPIANIA IMPLANTÓW KOŃCZY SIĘ POWODZENIEM.

To rutynowy zabieg odtwarzający nie tylko brakujące zęby, ale utrzymujący kość w kolejnych latach. Usuwanie zęba często skutkuje zanikiem kości, co obija się m.in. na estetyce całej twarzy powodując, np. zapadanie się profilu twarzy. Dlatego w każdym wieku należy uzupełniać implantami brakujące zęby. Należy to robić, jak najszybciej po usunięciu zębów, zanim kość zacznie zanikać, a sąsiadujące z luką zęby zaczną się przemieszczać.

Implantologia wraz z regeneracją kości to podstawowe zabiegi poprawiające wygląd twarzy.

Wymagania

Implant dentystyczny jest optymalnym rozwiązaniem, gdy brak jednego lub więcej zębów. System implantologiczny może zostać dostosowany do różnych potrzeb, tak więc praktycznie każdy może posiadać protezę, która wygląda i funkcjonuje jak prawdziwe zęby. Jednakże ważnym wymogiem jest w pełni rozwinięta tkanka kostna. Dlatego implantów nie zakłada się zwykle osobom poniżej 20 roku życia. Kiedy będziesz gotowy na założenie implantu, zostanie dla Ciebie dobrane rozwiązanie biorące pod uwagę Twoje potrzeby, ogólny stan zdrowia oraz ilość i jakość Twojej tkanki kostnej. Te czynniki mają także wpływ na całkowitą długość leczenia. 

ZA I PRZECIW 
Cała procedura związana z wszczepieniem implantu poprzedzona musi być dokładnym wywiadem lekarskim, który pozwoli na ustalenie istnienia ewentualnych przeciwwskazań do leczenia implantologicznego ze względu na ogólny stan zdrowia. 

Możemy wyróżnić przeciwwskazania bezwzględne, które wykluczają możliwość implantacji oraz przeciwwskazania względne, które możemy wyeliminować odpowiednią terapią: 

Gwarancja

Wskaźnik powodzenia integracji implantów z kością jest bardzo wysoki. Integracja ta po trzech latach to odsetek 98%-100% powodzeń, a po dziesięciu latach wskaźnik niepowodzenia wynosi 5%. Powyższe rezultaty kliniczne sprawiły, że implanty stały się godną zaufania procedurą odtwarzającą brakujące zęby. W medycynie nie ma gwarancji ale jest statystyka. Pracujemy na żywym organizmie, a część reakcji i chorób, które mogą się ujawnić jest nieprzewidywalna, dlatego udzielanie 100% gwarancji na to, iż implant ulegnie integracji z kością byłoby nie rzetelne. Udzielamy natomiast gwarancję na nieodpłatny zabieg wymiany implantu na kolejny, jeśli z jakichkolwiek powodów nie ulegnie on integracji z kością. Bierzemy na siebie taką odpowiedzialność, ponieważ znamy nasze statystyki. Okres tej gwarancji określamy na 10 lat.

WARUNKI GWARANCJI
Żywotność implantów nie jest ograniczona czasowo. Implant, tak jak naturalny ząb, otoczony jest dziąsłem, które chroni je przed infekcjami. Jeżeli implanty narażone są na działanie bakterii znajdujących się w osadach i w płytce nazębnej, powstaje stan zapalny otaczającego implant dziąsła. Chroniczny stan zapalny spowodowany przez osad na zębach lub implantach prowadzi do zaniku kości i utraty zębów/implantów. Dlatego po sukcesie zabiegu implantacji pozostaje nam wraz z Pacjentem dbanie o jak najdłuższe utrzymanie efektów naszej pracy. Nowe zęby zamocowane na implantach będą długowieczne tylko u tych Pacjentów, którzy podejmą się utrzymać wzorową higienę jamy ustnej. Zaniedbania higieniczne mogą prowadzić do zapalenia kości i odrzutu implantu. Aby pozbyć się trudnych do usunięcia osadów Pacjent powinien dwa do trzech razy w roku czyścić swoje implanty w gabinecie stomatologicznym.

Tak więc na Pacjenta nakłada się też obowiązki. Musi on zobowiązać się na piśmie do przestrzegania higieny jamy ustnej i terminów wizyt kontrolnych. Lekarz kontroluje stan tkanek wokół implantów, sprawdza, czy nie pojawiły się przeciążenia na koronie implantu, czy nie pojawiły się oznaki para funkcji etc. Raz na jakiś czas wykonuje zdjęcie RTG. Jeśli implant zdezintegrował się bez winy Pacjenta wszczepiany jest nowy implant nieodpłatnie w ramach "gwarancji". Jeśli natomiast Pacjent zlekceważył naszą umowę to rękojmia przestaje obowiązywać.

Sterowana regeneracja kości

Ubytek kostny dotychczas powodował negatywne skutki w budowie i funkcjonowaniu szczęki i żuchwy.  Często również ograniczał lub uniemożliwiał leczenie implantologiczne. Na szczęście rozwój chirurgii stomatologicznej i szczękowo-twarzowej pozwolił na opracowanie procedur zabiegów Sterowanej Regeneracji Kości. Pozwalają one na odbudowę tkanki kostnej u osób, u których doszło do jej zaniku. Dzięki temu możliwe staje się zastosowanie implantów stomatologicznych u znacznie szerszej grupy pacjentów.

Ocenia się iż obecnie regeneracja kości staje się niezbędna w 40% przypadków wszystkich zabiegów implantacji. Sterowana Regeneracja Kości stała się więc częścią standartowego postępowania w leczeniu ubytków kości.

Na czym polega Sterowana Regeneracja Kości?
W skrócie jest to umieszczenie w rekonstruowanej okolicy materiału kościozastępczego oraz pokrycie go specjalną błoną zaporową. Dzięki błonie zaporowej regenerowany obszar jest chroniony przed wrastaniem tkanek miękkich. Po kilku miesiącach, na skutek działania procesów regeneracyjnych i remodelujących, materiał ulega przebudowie na pełnowartościową, własną tkankę kostną pacjenta, w którą bez obaw można wprowadzić implanty stomatologiczne. Materiał kościozastępczy pełni w tym procesie funkcje matrycy (swoistego "rusztowania") dla regeneracji kostnej i procesu przebudowy kości własnej pacjenta.

Jakie technologie są wykorzystywane do odbudowy kości?
Lekarze mają do wyboru wiele różnych materiałów: kość ludzka pochodzenia autogennego (tzw. autoprzeszczepy, czyli kość pobrana od tego samego pacjenta) lub homogennego (kość od zmarłych dawców, przechowywana w bankach kości), przetworzona kość pochodzenia zwierzęcego (ksenografty)  oraz syntetyczne substytuty kostne (materiały alloplastyczne). Materiały te różnią się między sobą właściwościami fizycznym i chemicznych. Każdy z tych nich ma swoje wady i zalety. Niekiedy jest to cena, niekiedy właściwości i działanie kliniczne lub udokumentowane działanie u pacjentów. Udowodnione działanie i bezpieczeństwo to z pewnością jedne z najważniejszych kryteriów.  Należy więc wybierać materiały, które posiadają najwięcej długoletnich publikacji naukowych dowodzących ich skuteczności klinicznej. Lekarze stosujący takie materiały mogą zawsze sprawdzić wiarygodność producenta śledząc stosowne piśmiennictwo. 

Przeszczepy kostne

W chirurgii jamy ustnej ogromne znaczenie ma możliwość odbudowy wyrostka zębodołowego (część kości szczęki lub żuchwy w której osadzony jest ząb lub ma być wszczepiony implant zębowy), w celu poprawy lub odtworzenia podłoża protetycznego. Wskazaniem do podjęcia takiego leczenia jest pourazowa utrata wyrostka zębodołowego, ekstrakcje zębów ze znacznym uszkodzeniem, i następowym zanikiem tkanki kostnej, zanik wyrostka zębodołowego spowodowany procesami starzenia się, osteoporozą, czy też wadami genetycznymi. Niezależnie od przyczyn powstawania zaniku wyrostka zębodołowego kości szczęk, stosowane metody mają na celu przywrócenie funkcji żucia i poprawę estetyki Pacjenta.

Do odbudowy zanikłego wyrostka zębodołowego istnieją wskazania bezwzględne, w przypadku braku prawidłowości podłoża do przeprowadzenia zabiegu wszczepienia implantu zębowego i rekonstrukcji protetycznej. Minimalne wymiary wyrostka zębodołowego, niezbędne do prawidłowego osadzenia implantu wynoszą: w wymiarze pionowym powyżej 10mm, w wymiarze poprzecznym powyżej 6mm. Odbudowa kości może być również niezbędna gdy wysokość konstrukcji protetycznej (zębów montowanych na implantach), przekracza wysokość pionowego zakotwiczenia implantu w kości, a także gdy przewiduje się wystąpienie znacznych obciążeń (np. odtworzenie całego łuku zębowego za pomocą mostu protetycznego, składającego się z 12 zębów, osadzonego na 4-8 implantach). W pewnych przypadkach, odbudowy protetycznej, tylko wskazania estetyczne determinują konieczność odbudowy kości i tkanek miękkich.

Uzupełnienie zaawansowanego zaniku wyrostka zębodołowego na dużym obszarze jest jednym z głównych wskazań do zabiegu autogennego przeszczepu tkanki kostnej, przed wszczepieniem implantów zębowych.

Przeszczep autogenny, jest to własna kość pacjenta, pobrana z obszaru, o niskim znaczeniu estetycznym, a następnie umieszczona w niedoborowej okolicy wyrostka zębodołowego, gdzie planowane jest wszczepienie implantu. Kość własna (autogenna), jest najlepszym materiałem do augmentacji zanikłego wyrostka zębodołowego. Kość korową pozyskać można z miejsc takich jak gałąź żuchwy- za ostatnimi zębami trzonowymi lub po bocznej ich stronie, bródka, czy też okolica guza szczęki. Pobranie tkanki kostnej do transplantacji ma formę bloczków lub wiórów kostnych. Uzyskanym bloczkom kostnym nadaje się pożądany kształt i mocuje je za pomocą mikro śrub tytanowych, a większe elementy za pomocą mikro płytek tytanowych, w miejscach zaniku wyrostka zębodołowego.

Bardzo dobre efekty terapeutyczne uzyskuje się stosując wokół transplantowanej kości dodatkowe wypełniacze przestrzenia w postaci autogennych membran PRF uzyskiwanych w specjalnej wirówce z krwi żylnej pobranej od Pacjenta przed zabiegiem.

W skrajnych przypadkach, bardzo rozległego zaniku, przeszczep uzyskuje się z talerza kości biodrowej. Jest to jednak bardzo traumatyczna i inwazyjna metoda.

Zakres zabiegów rekonstrukcyjnych jest niestety ograniczony zasobem tkanek miękkich. Im większy ubytek kostny wymaga odbudowy, tym więcej tkanek miękkich (dziąsła) niezbędnych jest do pokrycia, bez zbędnego napięcia przeszczepu kostnego. Często zdarza się, że zakres zabiegu (tzn. decyzja o jego rozszerzeniu lub ograniczeniu) modyfikowany jest śródoperacyjnie. W zrekonstruowanym obszarze, implantację wykonuje się po okresie 4-12 miesięcy, w zintegrowaną i unaczynioną kość.